Dertien volle manen lang, werkten Rosalie Heefer en ik met liefde en plezier aan ons gezamenlijke project Cirkels dat we met jullie deelden via onze blogs. Het leverde een prachtige, intuïtieve reis op die ons op allerlei wonderlijke bestemmingen bracht en nieuwe inzichten gaf. Jullie enthousiasme op de blogs voelde als de spreekwoordelijke kers op de taart. En dat smaakt naar meer!
Volle maan
Vandaag komen we thuis. Zometeen om 18.48 uur bereikt de maan wederom haar volste vorm. We ontvangen een Volle Maan in het teken Maagd. Het teken dat ons verbindt met de aarde waarop we leven. De aarde die ons draagt, waarheen we ook maar gaan. De aarde die ons altijd weer opvangt, telkens als we vallen. De aarde die ons met alles wat zij geeft, voedt en verzorgt. De aarde, die wij als mensheid veel te vaak maar voor lief nemen en zelfs op vele fronten verwaarlozen en kapot maken. Maar, diezelfde aarde is gemaakt van liefde en liefde is onverwoestbaar. Liefde is ons thuis.
Belofte
Grote verwachtingen
Van wat is
En wat zal zijn
Vol verrassingen en wonderen
Laat het zich ontvouwen
Laat het zich aandienen
Zonder angst voor stilstand
Zonder stilstaan
Geen vooruitgang
Promise
Great expectations
Of what is
And what will be
Full of surprise and miracles
Let it unfold
Let it come
No fear of stagnation
For without standing still
No progress
Klaarwakker, het donker
Staart me aan
Ik staar ingetogen terug
En dans
Duisternis, lost op
In het licht
Van mijn bewuste zijn
Ik dans licht
Onder de zonverlichte maan
Verlicht
Wide awake, the dark
Staring at me
I quietly stare back
And dance
Darkness, evaporates
In the light
Of my conscious being
I dance lightly
Underneath the sunlit moon
Illuminated
‘Grief and mourning is more than missing someone or something;
It is the unrelenting ache for reality to be anything other than what it is right now,
and for the impossible to be true.’
‘Verdriet en rouw is zoveel meer dan het missen van iemand of iets;
Het is de onophoudelijke pijn van het verlangen naar een andere werkelijkheid dan die er nu is,
en voor het onmogelijke om waar te zijn.’